Uff, udało się…

Ale od początku. Poranek, pomimo chmur i deszczu był bardzo radosny – nadszedł długo wyczekiwany dzień naszego wyjazdu do Gliczarowa. Zgromadziliśmy się wszyscy na Mszy Świętej o godzinie 9.30, podczas której modliliśmy się zarówno za nas, za bliskich, których zostawiliśmy w domu jak i naszych opiekunów – by nie zabrakło im siły i cierpliwości. Po Mszy zapakowaliśmy bagaże, poczekaliśmy aż panowie policjanci (żałowaliśmy nieco, że nie możemy wybrać się w podróż na takich motorach, na których oni przyjechali) pozwolą jechać i wyruszyliśmy J. Gdy dojeżdżaliśmy do Warszawy w oddali słychać było najpierw słabsze, później mocniejsze głosy: „Pse Pani, daleko jeszcze? Księdzu, kiedy McDonald’s? Po ok. 4 godzinach – upragniony postój na stacji BP. Księża i opiekunowie postanowili zjeść obiad w pobliskim barze, natomiast dzieciaki twierdziły że nic tutaj nie ma dla nich do zjedzenia i zaczęły pojawiać się pytania: Księdzu, może McDonald’s? Na szczęście po kolejnych 4 godzinach szczęśliwie cali i zdrowi dojechaliśmy do Gliczarowa Górnego, gdzie zjedliśmy obiadokolację, po której śliczne buziulki zostały tak wypełnione iż McDonald’s odszedł do lamusa. Nadeszła godzina 21.00 gdy odśpiewaliśmy Apel Jasnogórski i podziękowaliśmy Panu Jezusowi za ten piękny i radosny dzień. Po modlitewnym zakończeniu dnia – Sikunda, Myju-Myju, Paciorek i Spaciu.